ไปยังหน้า : |
ภิกษุ ท.! อนุปาทาปรินิพพาน เป็นอย่างไรเล่า ?
ภิกษุ ท.! ภิกษุในกรณีนี้ เป็นผู้ปฏิบัติแล้วอย่างนี้ ได้เฉพาะซึ่งความเข้าไปเพ่งอยู่ว่า "ถ้า (ปัจจัย) ไม่เคยมี, (ผล) ก็ต้องไม่มีอยู่แก่เรา ; ถ้า (ปัจจัยเพื่ออนาคต จักไม่มีอยู่, (ผลในอนาคต) ก็ต้องไม่มีแก่เรา. สิ่งใดมีอยู่ สิ่งใดมีแล้ว เราย่อมละได้ซึ่งสิ่งนี้." ดังนี้. ภิกษุนั้น ไม่กำหนัดในภพ ไม่เกาะเกี่ยวในสมภพ ย่อมเห็นซึ่งบทอันยิ่งขึ้นไปที่มีอยู่ ด้วยปัญญาอันชอบว่าเป็นบทอันสงบรำงับ ; และ บทนั้น แล เป็นบทอันเธอกระทำให้แจ้งแล้วหมดสิ้นโดยประการทั้งปวง ; มานานุสัย ก็เป็นอันภิกษุนั้นละขาดแล้วทั้งสิ้นโดยประการทั้งปวง; ภวราคานุสัย ก็เป็นอันภิกษุนั้นละขาดแล้วทั้งสิ้นโดยประการทั้งปวง; อวิชชานุสัย ก็เป็นอันภิกษุนั้นละขาดแล้วทั้งสิ้นโดยประการทั้งปวง; เธอนั้นกระทำให้แจ้งซึ่ง เจโตวิมุตติปัญญาวิมุตติ อันไม่มีอาสวะ เพราะความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในทิฏฐธรรมนี้ เข้าถึงแล้วแลอยู่.
ภิกษุ ท.! นี้เราเรียกว่า อนุปาทานปรินิพพาน.
- สตฺตก. อํ. 23/74/52.