ไปยังหน้า : |
ภิกษุ ท.! เปรียบเหมือนบุรุษเดินทางไกล ไปพบแมน้ำใหญ : ฝงขางนี้ก็เต็มไปดวยอันตรายนารังเกียจ นากลัว ฝงขางโนนปลอดภัย. แตเรือหรือสะพานสําหรับขาม ไมมีเพื่อจะขามไป. เขาใครครวญเห็นเหตุนี้แลว คิดสืบไปวา "กระนั้นเราพึงรวบรวมหญาแหง ไมแหง กิ่งไม และใบไมมาผูกเปนแพ แลวพยายามเอาดวยมือและเทา ก็จะพึงขามไปโดยสวัสดี," บุรุษนั้น ครั้นทําดังนั้นและขามไปไดโดยสวัสดีแลว ลังเลวา "แพนี้ มีอุปการะแกเราเปนอันมาก ถาไฉนเราจักทูนไปดวยศีรษะ หรือแบกไปดวยบา พาไปดวยกัน" ดังนี้. ภิกษุ ท.! พวกทานจะสําคัญวาอยางไร : บุรุษนั้นจักทําอยางนั้น เจียวหรือ? "พระองค ผูเจริญ! ขอนั้นหามิได". ภิกษุ ท.! เขาพึงทําอยางไร : ถาไฉน เขาจะพึงครามันขึ้นบก หรือปลอยใหลอยไปในน้ํา, สวนเขาเอง ก็หลีกไปตามปรารถนาเทานั้นเอง : นี้ฉันใด; ธรรมที่เราแสดงแลว ก็เพื่อรื้อถอนตนออกจากทุกขไมใชเพื่อใหยึดถือเอาไว เปรียบไดกับพวงแพ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน. ภิกษุ ท.! ทานทั้งหลายผูไดฟงธรรมอันเราแสดงแลว อันเปรียบดวยพวงแพ ควรละธรรมทั้งหลายเสีย และปวยกลาวทําไมถึงสิ่งไมใชธรรม.
- มู. ม. 12/270/280.