ไปยังหน้า : |
ภิกษุ ท.! นี้แลคือ ความจริงอันประเสริฐ เรื่องความทุกข คือ ความเกิดเปนทุกข, ความแกก็เปนทุกข ความเจ็บไขก็เปนทุกข ความตายก็เปนทุกข, ความประจวบกับสิ่งที่ไมรัก เปนทุกข ความพลัดพรากจากสิ่งที่รักเปนทุกข ความปราถนาสิ่งใดแลวไมไดสิ่งนั้น เปนทุกข, กลาวโดยยอ ขันธหาที่ประกอบดวยอุปาทาน เปนทุกข.
ภิกษุ ท.! นี้แลคือ ความจริงอันประเสริฐ เรื่องแดนเกิดของความทุกข คือตัณหา อันเปนเครื่องทําใหมีการเกิดอีก อันประกอบอยูดวยความกําหนัดดวยอํานาจความเพลิน อันเปนเครื่องมือใหเพลิดเพลินอยางยิ่งในอารมณนั้น ๆ, ไดแกตัณหาในกาม ตัณหาในความมีความเปน ตัณหาในความไมมีไมเปน.
ภิกษุ ท.! นี้แลคือ ความจริงอันประเสริฐ เรื่องความดับไมเหลือของความทุกข คือความดับสนิทเพราะจางไปโดยไมมีเหลือของตัณหานั้นนั่นเองคือความสละทิ้ง ความสลัดคืน ความปลอย ความทําไมใหมีที่อาศัย ซึ่งตัณหานั้น.
ภิกษุ ท.! นี้แลคือ ความจริงอันประเสริฐ เรื่องขอปฏิบัติอันทําสัตวใหลุถึงความดับไมเหลือของความทุกข คือขอปฏิบัติอันเปนหนทางอันประเสริฐอันประกอบดวยองคแปดประการนี้ ไดแกความเห็นที่ถูกตอง ความดําริที่ถูกตองการพูดจาที่ถูกตอง การทําการงานที่ถูกตอง การอาชีพที่ถูกตอง ความพากเพียรที่ถูกตอง ความรําลึกที่ถูกตอง ความตั้งใจมั่นที่ถูกตอง.
- มหา.วิ. 4/18/14.