ไปยังหน้า : |
ภิกษุ ท.! บุคคลผูยึดมั่นอยู่ เรียกวามีเครื่องผูกแหงมาร. ผูไมยึดมั่นอยู เรียกวา พนแลวจาก (เครื่องผูกแหง) มาร.
"ขาแตพระผูมีพระภาค! ขาพระองคเขาใจซึมซาบแลว. ขาแตพระสุคต ! ขาพระองคเขาใจซึมซาบแลว".
ภิกษุ! เธอ เขาใจเนื้อความแหงคําที่เรากลาวแลวโดยยอ ไดโดยพิสดาร วาอยางไร?
"ขาแตพระองค ผูเจริญ ! บุคคลผูยึดมั่นอยู ซึ่งรูป ... ซึ่งเวทนา... ซึ่งสัญญา... ซึ่งสังขาร... ซึ่งวิญญาณ ชื่อวามีเครื่องผูกแหงมาร; ส่วนผูไมยึดมั่นอยู ซึ่งรูป ... ซึ่งเวทนา... ซึ่งสัญญา... ซึ่งสังขาร... ซึ่งวิญญาณ ชื่อวาพนแลวจาก (เครื่องผูกแหง) มาร. ขาพระองคเขาใจเนื้อความแหงคํา อันพระผูมีพระภาคตรัสแลวโดยยอนี้ ไดโดยพิสดารอยางนี้ พระเจาขา!"
สาธุ สาธุ ภิกษุ! เธอ เขาใจเนื้อความแหงคําที่เรากลาวแลวโดยยอไดโดยพิสดารอยางดี. ภิกษุ! เนื้อความแหงคําอันเรากลาวแลวโดยยอนี้บุคคลพึงเห็นโดยพิสดาร อยางนั้นแหละ.
- ขนฺธ. สํ. 17/91/138
[ในสูตรนี้ ใชคําวา "ยึดมันอยู" (อุปาทิยมาน) สําหรับการติดบวง; ในสูตรอื่น ใชคําวา "สําคัญมั่นหมายอยู" (มฺฌมาน) ก็มี, ใชคํา วา "หลงเพลิดเพลินอยู" (อภินนฺทมาน) ก็มี; ซึ่งเปนคําที่ใชแทนกันได. (17/93/141, 92/140/141)]