ไปยังหน้า : |
"ขาแตพระองคผูเจริญ ! คนกลาวกันวา 'อวิชชา อวิชชา' ดังนี้. ก็อวิชชานั้น เปนอยางไร ? และบุคคลชื่อวา มีอวิชชา ดวยเหตุเพียงไรเลา? พระเจาขา!"
ภิกษุ ! ในโลกนี้ บุถุชน ผูไมไดยินไดฟง ยอม ไมรูจักรูป, ไมรูจักเหตุใหเกิดของรูป, ไมรูจักความดับไมเหลือของรูป, ไมรูจักทางดําเนินใหถึงความดับไมเหลือของรูป; เขายอม ไมรูจักเวทนา, ไมรูจักเหตุใหเกิดของเวทนา, ไมรูจักความดับไมเหลือของเวทนา, ไมรูจักทางดําเนินใหถึงความดับไมเหลือของเวทนา; เขายอม ไมรูจักสัญญา, ไมรูจักเหตุใหเกิดของสัญญา, ไมรูจักความดับไมเหลือของสัญญา, ไมรูจักทางดําเนินใหถึงความดับไมเหลือของสัญญา; เขายอม ไมรูจักสังขารทั้งหลาย, ไมรูจักเหตุใหเกิดของสังขารทั้งหลาย, ไมรูจักความดับไมเหลือของสังขารทั้งหลาย, ไมรูจักทางดําเนินใหถึงความดับไมเหลือของสังขารทั้งหลาย; และเขายอม ไมรูจักวิญญาณ, ไมรูจักเหตุใหเกิดของวิญญาณ, ไมรูจักความดับไมเหลือของวิญญาณ, ไมรูจักทางดําเนินใหถึงความดับไมเหลือของวิญญาณ. ภิกษุ ! ความไมรูนี้เราเรียกวา 'อวิชชา' และบุคคลชื่อวามีอวิชชาดวยเหตุมีประมาณเทานี้ แล.
- ขนฺธ. สํ. 17/198/300.